Wybór wydarzenia

BAŚŃ O PIĘKNEJ PARYSADZIE I O PTAKU BULBULEZARZE Pewna piękna Parysada ma życzenie. Chce coś mieć. Jej bezgranicznie oddani bracia są gotowi zginąć, by spełnić marzenie siostry… Przed postaciami staną liczne przeszkody, przygody i przemiany. Na Dużej Scenie zobaczycie prawdziwą baśń, w której znajdzie się dużo magii, trochę mroku, dawka strachu, garść humoru i mnóstwo piękna. Piękna będzie Parysada i muzyka grana na żywo. Piękne piosenki, niezwykłe rekwizyty oraz efekty wyczarowane przez machiny teatralne… Wszystko w klimacie bliskowschodnich opowieści ze zbioru „Klechdy sezamowe”. Urokowi tej baśni Leśmiana ulegną widzowie w każdym wieku – od maluchów po bardzo, bardzo dojrzałych widzów.
CZAS PORZUCENIA „Pewnego kwietniowego popołudnia, tuż po obiedzie, mąż powiedział mi, że odchodzi …” - mówi bohaterka „Czasu porzucenia” Eleny Ferrante. Jak zachować się w tej sytuacji z klasą? - zastanawia się bohaterka spektaklu na podstawie tej powieści. Bo tego właśnie zdają się oczekiwać od niej wszyscy. Nawet jeśli to nie ich sprawa. Jak zachować się z klasą wobec byłego męża, który wolałby jędrniejszy tyłek? Jak zachować się z klasą wobec córki, która wolałaby mieszkać z tatusiem? Jak zachować się z klasą wobec znajomych, którzy wolą świeżo zakochanych od skwaszonej rozwódki? Jak zachować się z klasą wobec umierającego psa, który wolałby, żebyś dała mu umrzeć w spokoju? Jak zachować się z klasą wobec pokoleń kobiet, które z klasą dławiły się własną klasą? Czy aby na pewno musisz mieć klasę?
GORZKO, GORZKO Wzruszająca, chwilami mroczna i niezwykle wciągająca opowieść o czterech pokoleniach kobiet z tej samej rodziny. Najmłodsza z nich, Kalina, odtwarza losy swojej prababki Berty, która przed II wojną światową słynęła na cały Langwaltersdorf z wyrobów masarskich, jak się okaże nie tylko. Następna była Barbara, która najchętniej przeszłaby przez życie niezauważona przez nikogo, ale wbrew chęciom trafiła na pierwsze strony gazet. Z kolei Violetta przez V i dwa t lubiła marzyć o pięknej przyszłości, powodzeniu i karierze… Każda z bohaterek jest inna, ale każda ma też swoją miłosną tajemnicę i tęsknotę.
HISTORIA „Historia” to najmniej znana sztuka Witolda Gombrowicza. Pisana w Argentynie jeszcze w latach pięćdziesiątych zeszłego stulecia okazała się być archetypem stworzonej dekadę później słynnej „Operetki”. Twórcy przedstawienia postanowili wydobyć drzemiący potencjał muzyczny dramatu i zaprosić do pełnej piosenek przygody teatralnej, w której alter ego pisarza - nastoletni, zbuntowany Witold - próbuje odnaleźć swoją życiową drogę przełamując zastałe konwenanse i przyzwyczajenia swojej rodziny. Mechanizm, który siłą rzeczy obnaża, jest metaforą relacji jednostki wobec ogólnie przyjętych, niczym kostium, społecznych zasad. A tytułowa historia, cytując Gombrowicza, jest nieustannym poszukiwaniem nowych form i masek. Witold z rodzinnego domu wyrusza w świat zaprzeszłych zdarzeń i miejsc, aby odpowiedzieć sobie na pytanie czym jest historia i czy można mieć jeszcze na nią jakikolwiek wpływ? Przyszłość zaś jawi się jako niezapisana mapa, na której każdy ma szansę odnaleźć swoją własną ścieżkę.
JAK WAM SIĘ PODOBA Znana i często wystawiana komedia Szekspira o wygnanej dziewczynie, która ukrywa się w przebraniu chłopaka i wywołuje tym serię pomyłek. Oto Rozalinda ucieka z dworu tyrana do Lasu Ardeńskiego, gdzie podaje się za mężczyznę - Ganimeda. W Rozalindzie zakochuje się Orlando, z kolei urokowi Ganimeda ulega Febe... a to tylko jeden z wielu elementów miłosnego qui pro quo. Choć na pierwszy rzut oka treść sztuki wydaje się naiwna, to znajdujemy w niej aktualne, ważkie tematy, choćby poszukiwanie tożsamości w różnych kostiumach i rolach społecznych. Równie ciekawe jest miejsce ucieczki - Las Ardeński - z dala od miejskiego gwaru i despotycznych rządów jawi się jako przestrzeń do życia w zgodzie z naturą. Schronienie znajduje w nim wspólnota ludzi, którzy są otwarci, cenią równość i braterstwo. Może to utopia, ale tak pociągająca i piękna.
LIZYSTRATA Jest rok 411 przed naszą erą, starożytna Grecja, Ateny. Na Lenajach, dorocznym święcie na cześć Dionizosa, które odbywają się w styczniu, Arystofanes wystawia swoją nową komedię – „Lizystrata”. Trwająca już ponad dwadzieścia lat, bratobójcza Wojna Peloponeska, między Spartą i Atenami, wyniszcza kraj. Troska o przyszłość i pilna potrzeba zawarcia pokoju, stają się głównym wątkiem komedii attyckiego poety. Wynajduje sposób rozwiązania problemu, jego tytułowa bohaterka -Lizystrata postanawia namówić wszystkie kobiety, aby podjęły strajk seksualny. Od dziś żadna żona nie odda się swojemu mężowi, póki mężczyźni obu stron nie zawrą pokoju i nie wrócą z wojny do domów. Komedia Arystofanesa była napisana jako pamflet polityczny, satyra wytykająca błędy ówczesnej władzy, ośmieszająca obyczaje z tamtej epoki. Sprawdźmy czy my ludzie XXI wieku odnajdujemy się w tekście sprzed 2433 lat. Wcześniejsze realizacje „Lizystraty” na ogół wywoływały skandale obyczajowe, dlatego ostrzegamy, że przedstawienie jest wyłącznie dla widzów dorosłych.
O LEPSZY ŚWIAT Bohaterowie sztuki to ludzie, którzy z braku pomysłu na swoje życie zostają żołnierzami i za pieniądze walczą. Teraz tkwią w Wietnamie, ale wojny toczą się w wielu miejscach, a oni są przerzucani z punktu do punktu. Zwolnieni z decydowania o sobie, z odpowiedzialności, wykonują rozkazy nie zastanawiając się o co trwa spór. Ich najważniejsze zadanie to przetrwać, pokonać lęk i nie myśleć. W tej antywojennej sztuce o rozpadzie świata wartości, upadku etosu rycerskiego, zatraceniu powołania, pojawiają się mocne środki inscenizacyjne, a jednocześnie twórcy unikają ilustracyjności i dosłowności. Spektakl zalecany od 16 lat. W spektaklu wykorzystano efekty stroboskopowe.
WRÓG PUBLICZNY Bohaterem tekstu jest autentyczna postać historyczna z XVI wieku, handlarz koni z Branderburgii, Hans Kohlhase, tutaj nazwany Michałem Kohlhaasem. Historia Michała zaczyna się, gdy próbuje przejechać przez Saksonię wraz ze swoimi końmi i dostać się na targ w Lipsku. Po drodze jednak konie uprowadzone zostają przez zarządcę Wencla pod pretekstem braku paszportów dla koni. Kohlhaas szuka zemsty i rekompensaty. Znieważony i wściekły zaczyna palić domy w Wittenberdze – nie powstrzymuje go nawet upomnienie od Marcina Lutra. Sztuka Istvána Tasnádiego kończy się w momencie, kiedy zapada wyrok na Kohlhaasa, w wyniku którego jego historyczny pierwowzór został publicznie złamany kołem. Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie jest jedyną na Warmii i Mazurach narodową instytucją kultury współprowadzoną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorząd Województwa. Teatr konsekwentnie stara się być powszechny, dla szerokiej publiczności, dostępny w odbiorze, a równocześnie na wysokim poziomie artystycznym.
ZABICIE CIOTKI W "Zabiciu Ciotki" niczego nie możemy być pewni. Nawet tego czy do zabójstwa rzeczywiście dochodzi. Główny bohater niby morduje ciotkę. Niby martwego ciała próbuje się pozbyć, ale zabójstwo zna jedynie z literatury i obca mu jest praktyczna strona zagadnienia. I tu z pomocą przychodzi nie kto inny jak tylko sam trup ciotki, służąc wsparciem i praktyczną radą. Komedia to czy dramat? Dwa w jednym. Źródeł tej dwoistości trzeba szukać w rozchwianej kondycji samego bohatera. W jego silnie ironicznym stosunku do świata i samego siebie.